Terapie zwyrodnienia stawów u psów – podejście etapowe
Leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów u psów powinno być dostosowane do etapu, w jakim znajduje się pacjent. Dzięki temu możliwe jest osiągnięcie najlepszych efektów klinicznych i poprawa jakości życia zwierzęcia. Wyróżniamy trzy główne podejścia terapeutyczne:
Etap 1: Wczesna osteoartroza – PRP (osocze bogatopłytkowe)
Na początku choroby pojawia się sztywność i ból stawów, zwykle po wysiłku. W tej fazie najbardziej skuteczne jest zastosowanie PRP – osocza bogatopłytkowego. Preparat powstaje z krwi zwierzęcia i zawiera wysokie stężenie czynników wzrostu, które:
- redukują stan zapalny,
- wspierają regenerację tkanek okołostawowych,
- poprawiają komfort ruchu.
PRP to metoda szybka, bezpieczna i autologiczna (czyli wykorzystująca własny materiał pacjenta).
Etap 2: Postępująca osteoartroza – komórki macierzyste (MSC)
Kiedy choroba postępuje, a uszkodzenia chrząstki stają się bardziej widoczne, jedyną realną możliwością odbudowy jest terapia z wykorzystaniem mezenchymalnych komórek macierzystych (MSC). Komórki te:
- wspierają regenerację chrząstki - po podaniu do stawu mezenchymalne komórki macierzyste migrują w miejsca uszkodzeń, różnicują się w chondrocyty (komórki budujące chrząstkę stawową, wydzielają macierz zewnątrzkomórkową bogatą w kolagen typu II i agrekan, co sprzyja odbudowie warstwy chrzęstnej i poprawie elastyczności powierzchni stawowych.
- hamują procesy zapalne,
- zmniejszają ból i sztywność,
- pozwalają na długotrwałą poprawę funkcji stawu.
Terapia MSC wymaga pobrania tkanki tłuszczowej psa, izolacji komórek w laboratorium GMP oraz ich ponownego podania do stawu.
Podsumowanie
Dla wszystkich przypadków gdzie w stawie pozostała jeszcze tkanka chrzęstna terapie biologiczne są niezwykle skuteczne:
- PRP – wczesna faza: szybka poprawa i ograniczenie zapalenia.
- MSC – faza postępująca: jedyna metoda umożliwiająca regenerację chrząstki.
Dla nacięższych przypadków, gdzie doszło do degeneracji stawu i zaniku warstwy chrzęstne, złagodzeniu bólu zwierzęcia może pomóc IL-1, łagodząc ból i poprawiając jakość życia.
Każdy przypadek powinien być indywidualnie oceniany przez lekarza weterynarii